Subiektywnie o wszystkim co mnie interesuje i co mnie dotyka. Recenzje filmów, płyt, książek. Porady nie tylko fotograficzne, choć i one się zdarzą. Trochę o życiu i masa różnorodnych felietonów.
Niesamowite co potrafią wymyślić odpowiednio zmotywowani ludzie, a przez „odpowiednio zmotywowani” mam na myśli: „masz rok na wysłanie tego cholernego kundla w kosmos albo przekonasz się czemu w naszej fladze jest młotek i sierp”. Tak. Zdecydowanie fajnie było w tamtych czasach. Ale odbiegam od tematu.. więc co robią zmotywowani ludzie? Myślą. Efekty ich burzy mózgów są porażające. Przykład? Proszę bardzo: wspaniała, kapitalistyczna myśl amerykańska miała mały problem podczas wczesnych lat zimno-wojennych. Czerwoni na długo przed USA wysłali w kosmos pierwszego satelitę i pierwszego człowieka, więc co robią Stany? Wymyślają Projekt A119, który najprościej ujmując, zakładał zbombardowanie księżyca. Taktyczną Bombą Nuklearną. Nie mylą was oczęta – jajogłowi w USA chcieli zrobić księżycowi Hiroszimę. Osobiście uważam to za o wiele lepszy pomysł niż wysłanie tam człowieka, ale sztab uznał, że „mimo, że byłoby to wikuśnie spektakularne to chyba lepiej nie wpieniać opinii publicznej” (cytat z głowy). Pewnie tej decyzji towarzyszył Niechętny Pomruk Aprobaty, czyli taki jaki wydają dzieci gdy bawią się w piaskownicy a mama woła na obiad. No więc wszyscy spuścili głowy, wysłali tam Armstronga i więcej nie wracali do sprawy. Na dziś to by było na tyle. W sumie potraktujcie to jako wstęp do mojego prywatnego TOP 3 szalonych zimno-wojennych Radzieckich pomysłów.
W tym roku w październiku miała miejsce premiera pewnego filmu, który udowodnił, że są jeszcze na świecie historie warte opowiedzenia. Pamiętacie tą scenę z Braveheart co Szkoci wystawiają gołe dupy do Brytoli? To samo zrobił Neill Blomkamp ze swoim Dystryktem 9. Pokazał biednym Hollywoodzkim reżyserom dupę, środkowe palce i jeszcze kilka obelżywych i obscenicznych gestów. Jak mu się to udało? Oto kilka koniecznych do wypełnienia punktów. Trzeba: 1. Znać Petera Jacksona (najlepiej tak dobrze żeby pożyczył $30mln). 2. Nakręcić film o kosmitach. 3. Wrzucić do niego przemoc (FLAKI!!), przekleństwa (FOKKING!!) i broń. 4. Mieć naprawdę dużo przekleństw. 5. Przyprawić całość naprawdę niebanalnym pomysłem i trochę głębszym przesłaniem. Aha. 6. Trzeba dać jeszcze Wikusa.
A tak na serio: wiecie czemu ten film jest taki wikuśny? (znaczenie słówka „wikuśny”: zajebisty) Mimo, że opowiada o „inwazji” kosmitów na Mateczkę Ziemię to jest taki… prawdziwy. Wplecione w fabułę są wywiady z ludźmi, którzy mają jakiś pogląd na całą sytuację, akcja czasami jest pokazana z nietypowych kamer (przemysłowe, z ręki, z helikoptera telewizyjnego), główny bohater jest zwyczajny. Szary urzędnik z debilnym wąsem i jeszcze głupszą fryzurą, który pod wpływem wydarzeń zmienia się nie do poznania. I kopie dupy. Ważny jest też fakt, że akcja dzieje się w Johannesburgu, a nie znowu w [tu wpisz dowolne Amerykańskie miasto, najlepiej stolicę]. Tak! Filmowcy odkryli, że istnieją inne kraje niż USA! Co za tym idzie fabuła jest pozbawiona tego głupiego, cholernego Amerykańskiego patosu. Tak więc żadnych łopoczących dramatycznie flag, żadnych latających w myśliwcach prezydentów, żadnych „Za naszą ojczyznę!”. Wikuśnie! Tak więc podsumowując: szukacie czegoś nowego? Szukacie czegoś efektownego? Porywającej fabuły? Genialnej muzyki? Odpowiedzią jest: Dystrykt 9.
Mimo, że to mój pierwszy wpis obędzie się bez obietnic w stylu: „będę pisał jak najczęściej” itp. Nie wspomnę ani słowem o czym dokładnie będę pisał. Głównie dlatego, że sam jeszcze tego nie wiem. Nigdy nie byłem dobry we wstępniakach więc i tego chyba czas zakończyć. Zatem krótko i na temat: zapraszam do lektury!
Dziś połączę się ze swoją patriotyczną częścią.
Będę zachowywał się jak na Polaka przystało.
Będę.. marudził.
Wielu z nas może powiedzieć, że nie trafili w swoje czasy. Jedni woleliby pewnie siać pożogę na średniowiecznych polach bitew i rozłupywać czaszki niewiernych zajebiście wielkimi toporami, inni pewnie woleliby pogrążyć się w rozpaczy nad kruchością ludzkich emocji a potem strzelić sobie w łeb (nienawidzę cię drogi Werterze, nienawidzę!) a jeszcze inni chcieliby stać się gangsterami i przemycać alkohol przez granice Kanady.
Jakkolwiek kusząca jest każda z tych wersji, no może oprócz Wertera (nawet się zastrzelić nie umiał ciota), mi bardziej by odpowiadało urodzić się w latach 30tych. W tamtych i odrobinę późniejszych czasach triumfy świecili najwięksi fotografowie, w tym wielki Robert Capa. To były czasy świetności, gdy zawód ten był kojarzony głownie z szarmanckimi i odrobinę szelmowskimi reporterami. Bez tego drugiego nie było możliwości uwiedzenia wielkich gwiazd Hollywoodu, które to uwodzenie zdawało się być wpisane w zawód (i ponownie na prowadzenie wysuwa się Robert Capa; Ingrid Bergman, z którą się związał to był kawał niezłej laski). Dzięki temu, że było ich naprawdę niewielu ich praca była czystą przyjemnością. Znali wszystkich.
Przykłady? Proszę bardzo:
Robert Capa (no co.. lubię gościa) znał m.in.: Ernesta Hemingwaya, Gary Coopera, Gene'a Kelly’ego i wielu innych.
A teraz? Czy byłoby możliwe spotkanie się w Paryskiej knajpce sam na sam z gwiazdą formatu Marleny Dietrich? Nie sądzę. Bardziej prawdopodobne byłoby oberwanie w buzię od ochroniarza i uczestnictwo w poniżającej scenie tańca na aparacie w wykonaniu owego goryla. I pozew do sądu. A po rozprawie, kolejny pozew i tak dalej.
Dziękuję wam panowie paparazzi. Jesteście zajebiści. Nie dość, że obdzieracie z szat i eksponujecie nago znane osobistości, to zrobiliście coś gorszego. Coś czego wam nie wybaczę nigdy.
W poszukiwaniu taniej sensacji obdarliście fotografię z całego romantyzmu.
Stokrotne dzięki. Szkoda, że nie wzięliście przykładu z Wertera.
