Atak kultury: recenzja filmu „Nietykalni”.

Standardowa recepta na amerykańską komedię jest taka: bierzemy głównego bohatera, dajemy mu ciapowatego pomagiera i wrzucamy go do środowiska zupełnie innego od tego w którym na co dzień egzystuje. Taki zabieg gwarantuje masę okazji do przedstawienia humoru zarówno sytuacyjnego jak i słownego (chyba, że mówimy tu o polskiej komedii: wtedy wystarczy dać Szyca, cycki i żarty o dymaniu). Z podobnego założenia wychodzą „Nietykalni”, ale jako że jest to film francuski to robią to trochę inaczej (bez skojarzeń proszę).  Żeby się dowiedzieć co odróżnia ten film od reszty komedii zapraszam do dalszej lektury.

 

Przynajmniej w kategorii krzykliwych plakatów nie odstaje od reszty.

W „Nietykalnych” przyglądamy się historii Drissa (Omar Sy), czarnoskórego złodziejaszka mieszkającego w blokowisku w szemranej okolicy, który przypadkiem zostaje zatrudniony w roli pielęgniarza u sparaliżowanego milionera Phillippe’a (Francois Cluzet). Ich wspólna znajomość, przeradzająca się szybko (jak nietrudno się domyślić) w przyjaźń jest głównym tematem filmu. To tylko tyle i aż tyle. Sam film bowiem nie przedstawia nam starcia dwóch różnych warstw społecznych, nie podejmuje dialogu o problemach mniejszości narodowych we Francji, ani nie ukazuje dogłębnej psychiki osoby sparaliżowanej. To, co w innych filmach by było tematem przewodnim, tutaj jest tylko punktem wyjścia. Nikt tu nie chodzi i nie biadoli jakie to ciężkie jest życie osób sparaliżowanych. „Nietykalni” są zupełnie o czym innym. I całe szczęście.

Jest to film o afirmacji życia. O poszukiwaniu i czerpaniu radości z każdej nadarzającej się okazji i chwili. Jeśli miałbym „Nietykalnych” określić jednym wyrazem byłoby to słowo „ciepły”. Pomiędzy kolejnymi wybuchami śmiechu widz siedzi i się uśmiecha. Tak po prostu, sam do siebie. Oczywiście pojawiają się momenty wzruszające, na których co wrażliwsi uronią łezkę, ale wystarczy zobaczyć rozpromienioną buźkę Drissa by uśmiech ponownie zagościł na naszych twarzach. Ten koleś jest niesamowity. Jego rezolutność, pogodność i teksty jakimi sypie sprawiają, że zarażamy się jego dobrym humorem szybciej niż Europejczycy dżumą. Dawno żaden film nie wywołał u mnie takich emocji i za sam ten fakt jestem wdzięczny.

Poczucie humoru w „Nietykalnych” nie obraża inteligencji widza i ujmuje swoją naturalnością. Ta nie nachalność i spontaniczność jest wypadkową dwóch składników: genialnego Omara Sy i świetnych dialogów. Driss w wykonaniu tego komika rozkłada na łopatki swoją bezkompromisowością, a dialogi skrzą się od uszczypliwych i zabawnych komentarzy wymienianych przez duet Sy-Cluzet. Do tego wszystkiego dochodzi świetnie dobrana muzyka.

Jestem naprawdę pod wielkim wrażeniem tego filmu. W (przyznajmy sobie szczerze) skostniały schemat reżyserom udało się wprowadzić na tyle świeżości, że film bez problemu uwodzi widza i zabiera w podróż, podczas której uśmiech na naszej twarzy znika tylko dlatego, że zastępuje go głośny śmiech. Polecam z całego serca.

Moja ocena: 9/10