Atak kultury: Moon

Ostatnio się zastanawiałem: jaka jest cena podboju kosmosu? Liczne eksperymenty pokazują, że ostateczna granica tanio skóry nie sprzeda. Na ten przykład jakiś czas temu rządy tych państw, które współpracowały przy budowie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS) zakazały uprawiania seksu na jej pokładzie. Powód jest prosty: astronautek jest zdecydowanie mniej niż astronautów i jakiekolwiek romanse mogłyby prowadzić do sprzeczek wśród załogi, a w kosmosie nie można sobie pozwolić na coś takiego (choćby dlatego, że nie da się trzasnąć drzwiami i wyjść na spacer). Innym przykładem była próba zamknięcia kilku ochotników na okres kilkuset dni by sprawdzić jak rozwijałyby się relacje międzyludzkie podczas podróży na Marsa. Po kilkunastu dniach stwierdzono: rozwijałyby się źle (pewnie ma to coś wspólnego z tym, że ludzie zaczęli skakać sobie do gardeł). Te rozważania wykiełkowały po obejrzeniu debiutanckiego filmu Duncana Jonesa: „Moon”. Zapraszam do przeczytania recenzji!


Ała moje oczy!









„Moon” wyszedł w 2009 roku i tak się stało, że nie wleciał na orbity polskich kin. Opowiada o Samie (którego genialnie zagrał Sam Rockwell – ten co grał tego dupowatego przeciwnika Ironmana w sequelu), który jest jedynym rezydentem w bazie kosmicznej zbudowanej na księżycu, gdzie pilnuje kilku wielkich maszyn zbierających minerały z powierzchni. Jego trzyletni, spędzony całkowicie w samotności, kontrakt właśnie dobiega końca, więc nasz bohater szykuje się do powrotu w ramiona żony i małej córeczki. Jednakże na samej stacji zaczynają się dziać niewytłumaczalne zdarzenia a Sam staje się ich mimowolnym uczestnikiem. Więcej o fabule pisać nie wypada, odkryjecie wszystko sami jeśli zdecydujecie się obejrzeć „Moon”. Mimo, że wizytówką tego filmu jest wspaniała gra aktorska Sama (zwrot „teatr jednego aktora” pasuje jak ulał) warto ten film obejrzeć z jeszcze dwóch innych powodów. Pierwszy to GERTY, robot-pomocnik przemawiający spokojnym, chłodnym głosem Kevina Spacey’ego. Po „Odysei Kosmicznej” wiemy, że nie można ufać żadnemu z robotów ale GERTY, który swoje emocje prezentuje w postaci emotek wyświetlanych na małym ekraniku jest tak uroczy, że zanim się spostrzeżecie będziecie się uśmiechali pod nosem.


Nie można go nie lubić.














Drugim powodem, dla którego warto obejrzeć „Moon” jest wszechobecne uczucie samotności. Absolutnie wszystko w tym filmie krzyczy: „Sam! Jesteś samotny!”. Kurcze nawet jego budzik gra melodię „I am the one and only”. Jego odosobnienie jest świetnie podkreślane przez monotonię wnętrz i monotonię czynności, które musiał wykonywać przez 3 lata, dzień w dzień. Do tego dochodzi świetna praca kamery. Jej powolne, wręcz statyczne ruchy również podkreślają powolność upływania czasu w samotności. A wszystko idealnie podsumowuje muzyka Clinta Mansella – naczelnegohttp://www.blogger.com/img/blank.gif muzycznego specjalisty Hollywood od ryjących głowę filmów („Żródło” i „Requiem dla snu” coś wam mówią?.

To wszystko składa się na dojmujący portret człowieka samotnego, który musi stawić czoła niewyjaśnionym zjawiskom. Jest to obraz tyleż samo fascynujący i pociągający co http://www.blogger.com/img/blank.gifmelancholijny i wpędzający w zadumę. Pamiętacie może jak kiedyś pisałem, że najlepsze filmy zmuszają nas do zadania sobie pewnych pytań? Ten tak ma. Stawia pytania, na które ludzie odpowiedzialni za eksplorację kosmosu woleli by nie odpowiadać. Poza tym jak, wszyscy wiecie, jestem maniakiem wszelkiego rodzaju odniesień a „Moon” sporo mi ich zapewnił. Widać inspiracje naszym rodzimym „Solarisem” czy „Odyseją kosmiczną” (sceny dziejące się poza bazą mają akompaniament w postaci muzyki klasycznej – zupełnie jak w dziele Kubricka).

Za psie pieniądze ($5 000 000 to w Hollywood śmiesznie niski budżet) powstał film, który fascynuje, frapuje i wciąga. Polecam z całego subiektywnego serca!

Ocena: 9