Zagubieni Kosmonauci.

Ostatnimi czasy dokonały się niesamowite postępy w podróżach kosmicznych. Europejska Agencja Kosmiczna wylądowała sondą na komecie (koniecznie zobaczcie serię ultra-słodkich animacji o lądowaniu), NASA wysłała swojego Oriona na wysoką orbitę, powstała firma Planetary Resources, która będzie zajmowała się kosmicznym górnictwem a do tego wszystkiego Elon Musk planuje posłać ludzi na Marsa i w ogóle jest super gościem. Oczywiście towarzyszą temu, jak każdemu ważnemu przedsięwzięciu, różne porażki. Np gdy Antares postanowił urządzić spontaniczny pokaz fajerwerków albo gdy SpaceshipTwo postanowił się usamodzielnić za szybko. Te i inne porażki tak naprawdę sprawiły, że zastanowiłem się nad jednym: jak to możliwe, że w ciągu 10 lat od założenia NASA była w stanie posłać człowieka na księżyc a po Apollo 17 potrzebowała 42 lat by wysłać ludzki obiekt na wysoką orbitę? Odpowiedź jest zaskakująco prosta (jeśli wierzyć doniesieniom dwóch Włoskich braci): bo się nikt nie cackał z astronautami. Poniżej chciałbym przedstawić teorię spiskową pt. Zagubieni Kosmonauci. Jeśli myślicie, że Sandra w Grawitacji miała ciężko to poczytajcie dalej!

Dwójka włoskich braci (nazwijmy ich Mario i Luigi) korzystając ze swojej stacji nasłuchowej na początku lat 60tych namierzyła kilka ciekawych i zarazem przerażających sygnałów pochodzących z kosmosu. Pamiętajcie, że to były czasy zimnej wojny i ważniejsze od środków było osiągnięcie celu. Na początku Związek Radziecki osiągnął przewagę - ich Gagarin był pierwszym człowiekiem na orbicie. Przynajmniej pierwszym który wrócił żywy, jeśli wierzyć braciom Mario i Luigi.

Jednym z pierwszych sygnałów, które odebrali było słabnące wołanie SOS pochodzące z orbity. Zupełnie jak sygnał kogoś oddalającego się od Ziemi. W tym samym roku natrafili również na sygnał schodzącego z kursu statku kosmicznego z ludźmi na pokładzie. Jaki był jego los? Nie wiadomo. Następny rok - 1961 przyniósł jeszcze więcej prawdopodobnych wypadków. Wyobrażacie sobie jakie to musi być przerażające przeżycie słuchać ostatnich oddechów duszącej się w kosmosie osoby? Kompletnie zdanej tylko i wyłącznie na siebie, samotnej wobec bezwzględnej pustki i chłodu kosmosu? Według braci Mario taka sytuacja miała miejsce w Lutym 1961. W tym samym roku ponoć kolejne dwa statki kosmiczne zeszły z kursu prosto w pustkę. Gdy wchodzi się z powrotem w atmosferę Ziemi trzeba to zrobić pod odpowiednim kątem. Inaczej, jak w 1962, statek może się odbić od niej na skutek tarcia i poszybować w kosmos by zostać okrytym całunem mroku i chłodu. Ale nie tylko chłód jest zagrożeniem podczas podróży w przestrzeń. Przekonała się o tym pewna astronautka w 1963 roku. Jej ostatnimi słowami były "jest strasznie gorąco", gdy jej nawalający statek płonął podczas wejścia w atmosferę.

Czy na orbicie znajdują się wyschnięte zwłoki nieszczęśników, którzy zginęli w służbie Mateczce Rosiji? Oczywiście to tylko teoria spiskowa i nikt nas nie zmusza by w nią wierzyć. Przecież Związek Radziecki nigdy w życiu nic by nie zatuszował prawda? W całej swojej historii nie mieli kompletnie nic do ukrycia! Ale odłóżmy szyderę na chwilę na bok. Dlaczego postanowiłem to poruszyć? Otóż z jednej prostej przyczyny: im częściej będziemy spoglądali w przestrzeń i im częściej będziemy tam latali, tym częściej będą tam ginęli ludzie. To statystycznie pewne. Nie ma bardziej nieprzyjaznego człowiekowi środowiska więc musimy się na to przygotować psychicznie - my jako obserwatorzy. Bo astronauci są tego kompletnie świadomi, co czyni z nich jeszcze większych twardzieli. Wiedzieć co się może spotkać w wyniku porażki a mimo to nadal się tam pchać? To wymaga olbrzymich jaj!